Phaidon, Sokrates'in, öğrencileri arasında geçirdiği son anları an­latır. Phaidon'un ağzından anlatılan hikâye çeşitli konularla (özellikle ruhun ölümsüzlügüyle) ilgili bir tartışma çerçevesinde ge­çer. Sokrates Philolaos'un öğrencileri Simmias ve Kebes'e ölümün iyi bir şey olduğu­nu, çünkü ruhun ölümde kendini bulduğu­nu tanıtlar ve gerçek filozofun tek işi ölü­me doğru ilerlemektir der. Ruhun ölümsüz­lüğü dinî gelenekle kanıtlanmıştır; canlı, ölüden doğar; ruh, özellikle, niteliği bakı­mından tek ve çözülmez olan tanrısal varlı­ğa benzer. Uzun bir mit ölümden sonra insanların kaderini ortaya koyar. Ruhu bedenin bütün bağlarından sıyıran arınma, onun tanrıyle kaynaştığı temaşa katına yük­selmesini sağlar. Konuşma, Onbirler'in bal­dıran zehirini sunan hizmetçinin gelişiy­le yarıda kalır. Sokrates zehiri içer ve ağ­layan dostları arasında son nefesini verir. Phaidon, Eflatun'un olgunluk dönemine 1380′e doğr. ?) rastlar. Filozofun İdea'lar doktrininin biçimlendiği bu eserde, temaşa diyalektiği şölen, Phaidros ve Devlet adlı eserlerinin diyalektiğini haber verir.

Phaidon [Platon] Çevirenler: Ord. Prof. Suut Kemal Yetkin, Prof. Dr. Hamdi R. Atademir. MEB Yayınları,  1989.